Ոգեշնչված է Արման Գասպարյանի panarmenian.net-ում հրապարակած «Խունկն ու սոդան չեն օգնի» հոդվածից ու դրան հաջորդած քննարկումից : Քաղցկեղը, բնականաբար, ուժեղ էմոցիոնալ արձագանք առաջացնող ախտորոշում է: Իսկ այն, ինչ առաջացնում է ուժեղ էմոցիոնալ արձագանք, դժվարացնում է ռացիոնալ երկխոսությունը: Նախքան քաղցկեղի բուժման եղանակների քննարկմանն անցնելը, մի փոքր պատմեմ իմ փորձի մասին: Ես ու քաղցկեղը Գրեթե մի տարի առաջ ես ձախ ամորձուս վրա գոյացություն հայտնաբերեցի: Երեք հնարավոր դիագնոզ կարող էր լինել՝ վարիկոզ, ցիստ, ուռուցք: Երեքից ամենավախենալին, բնականաբար, չարորակ ուռուցքն էր, ու որոշ մտատանջություններից հետո մտքումս որոշեցի, որ հավանաբար հենց դա էլ կլինի: Ես քաղցկեղի ռիսկային գոտում գտնվող մարդ եմ՝ ելնելով իմ բնակավայրից, սննդակարգից, ծխելու փաստից: Այդ իրավիճակում միակ ռացիոնալ որոշումը կլիներ գնալ բժշկական զննության: Բայց ես, վախի պատճառով, երկար ժամանակ նույնիսկ չխոսեցի դրա մասին ինչ-որ մեկի հետ: Սթրեսը բերեց էրեկցիայի մասնակի խանգարման, որը ես նույնպես վերագրեցի ուռուցքին: