Skip to main content

Ռուշդին ստիպված էր հրաժարվել Ջայպուրի գրական փառատոնի իր ելույթից


Սալման Ռուշդին ներկայացնում է իր
«Շալիմար Ծաղրածուն» գիրքը
Լուսանկարը՝ Կեն Քոնլիի
Երեքշաբթի օրը՝ հունվարի 24-ին, ավարտվեց Ջայպուրի գրական փառատոնն՝ Ասիայում ամենախոշորներից մեկը:  Փառատոնին նախատեսված էր նաև հնդկական ծագման հայտնի գրող Ահմեդ Սալման Ռուշդիի ելույթը:

Սալման Ռուշդիի «Սատանայական Տաղեր» վեպն առաջին անգամ տպագրվել է Լոնդոնում 1988 թվականին, բայց նույնիսկ այժմ՝ 2012 թվականին, այն շարունակում է բուռն հակասությունների աղբյուր լինել: Խնդիրը մահմեդական ֆունդամենտալիստների ռեակցիան է. դեռ այաթոլլա Խոմեյնին էր Ռուշդիիին հեռակա կարգով մահվան դատապարտել: «Սատանայական Տաղերն» արգելված է Հնդկաստանում:

Փառատոնից առաջ Սալման Ռուշդին տեղեկություններ ստացավ ոստիկանությունից (որոնք, ըստ հեղինակի, կարող են չափազանցված լինել), թե իր նկատմամբ մահափորձ է նախապատրաստվում: Դրա հետևանքով նա որոշեց կասեցնել ոչ միայն Ջայպուրի գրական փառատոնին իր ելույթն, այլ նաև Հնդկաստանով ամբողջ շրջագայությունը:

Փառատոնի մասնակիցներ Ռուչիր Յոշին, Ջիտ Թայիլը, Հարի Կունզրուն ու Ամիտավա Կումարն իրենց բողոքն արտահայտեցին փառատոնին «Սատանայական Տաղերից» հատվածներ կարդալով: Ինչպես գրում է Կունզրուն, «Մեր նպատակը չէր ինչ-որ մեկի կրոնական զգացմունքները վիրավորելը. մենք ցանկանում էինք ձայնի հնարավորություն տալ գրողին, որին լռեցրել են մահվան սպառնալիքով»: Յոշիին, Թայիլին, Կունզրուին ու Կումարին ներկայումս փնտրում է ոստիկանությունը:

Փորձ կատարվեց փառատոնի շրջանակներում վիդեոկապ հաստատել Սալման Ռուշդիի հետ, բայց այն «տեխնիկական խնդիրների» հանդիպեց, երբ կառավարությունը պահանջեց փառատոնից կասեցնել այն: Ահա թե ինչ է պատմում այդ մասին փառատոնի համանախագահներից մեկը.
...Հետո՝ մոտ ժամը մեկին, տարածքում հայտնվեցին մեծաքանակ մահմեդական ակտիվիստներ ու շարժվեցին մարգերի հետևը, որտեղ մեծ ամբոխ էր հավաքվել վիդեոկապը լսելու: Նրանցից ոմանք գնացին պալատի կենտրոնական բակը նամազ (աղոթք) անելու, ու ըստ որոշ վկայությունների՝ պատասխանատու մուլանան ասաց իր հետևորդներին, որ եթե նրանցից ինչ-որ մեկն այդ օրը մահանա, նահատակ կլինի: Հետո նրանք գտան մեր պրոդյուսեր Սանջոյ Ռոյին ու ասացին նրան, որ պատրաստ էին բռնության ցանկացած չափի, որպեսզի կասեցնեն Ռուշդիի ձայնի հնչելը: Ուրիշները խոսեցին մամուլի հետ. մեկն ասաց «Times of India»-ի թղթակցին, որ «այստեղ արյան գետեր կհոսեն, եթե Ռուշդիին ցույց տան...»
Բանավեճը վիդեոկապի կասեցվելուց հետո
Մամուլի տարբեր ներկայացուցիչներ տարբեր տեսանկյուններ են արտահայտում. Հնդկաստանի մամլո խորհրդի նախագահ, Գերագույն դատարանի նախկին դատավոր Մարկանդի Կատջուն պնդում է, որ Ռուշդին «թույլ» ու «անմակարդակ գրող» է, ով անհայտ կմնար, եթե չլիներ իր հակասական «Սատանայական Տաղեր» վեպը: Ըստ նրա, Ռուշդիի հնդիկ երկրպագուները տառապում են «գաղութային թերարժեքության կոմպլեքսով» ու նախատրամադրված են, որ արտասահմանում ապրող գրողը լավը լինի: Հնդկաստանի գաղութային թերարժեքության կոմպլեքսը խիստ արտահայտվում է հնդկական կինոյի մեջ, որը չափից դուրս հաճախ է նմանակում արևմտյան ֆիլմերը, բայց դեռ հայտնի չի դեպք, որ «գաղութային թերարժեքության կոմպլեքսի» դեմ պայքարի շրջանակներում ֆիլմ արգելվի: Մյուս կողմից էլ աբսուրդ է, որ գրողն այդ աստիճանի զրկվի խոսքի իրավունքից միայն «թույլ» ու «անմակարդակ» լինելու համար:

Mail Online India-ն էլ ավելի հակասական է. նրանց հոդվածի վերնագիրն ինչ-որ չափով ադեկվատ է՝ «Նրան խոսել թույլ չտալն անհեթեթություն է. բայց պետք չէր թույլ տալ, որ Ռուշդիի պատահարը վնասի կարևոր փառատոնին»: Ինչևէ, հոդվածում արտահայտված մտքերը կասկածներ են հարուցում հեղինակների անկողմնակալ վերաբերմունքի առումով. աղավաղվում են Ռուշդիի սեփական խոսքերը, պնդում են, թե Ռուշդիին լռեցնելը բնավ խոսքի ազատության խնդիր չի և այլն:

Ռուշդին ինքը հիասթափություն արտահայտեց ու մեղադրեց քաղափական գործիչներին «ընտրաքվեների համար էքստրեմիստ ուժերի հետ քնելու» մեջ: Ըստ նրա, ցավոտ հարված էր նման երևույթի հանդիպել սեփական հայրենիքում՝ Հնդկաստանում:

Ինչևէ, Ռուդշիի համար այս միջադեպը միայն վատ նորություններ չի, որ բերել է. «Սատանայական Տաղերը» կրկին սկսել է վաճառվել ռեկորդային արագությամբ: Դրամն, իհարկե, նրա զգացողությունները չի փոխհատուցի, բայց մահմեդական էքստրեմիստների անզոր կատաղությունը գրքի ավելի լայն տարածման կապակցությամբ արդեն ուրախացնող փաստ է:

Comments

Popular posts from this blog

Ոչ, խունկն ու սոդան ընդհանրապես չեն օգնի. հոդված քաղցկեղի մասին

Ոգեշնչված է Արման Գասպարյանի panarmenian.net-ում հրապարակած «Խունկն ու սոդան չեն օգնի» հոդվածից ու դրան հաջորդած քննարկումից : Քաղցկեղը, բնականաբար, ուժեղ էմոցիոնալ արձագանք առաջացնող ախտորոշում է: Իսկ այն, ինչ առաջացնում է ուժեղ էմոցիոնալ արձագանք, դժվարացնում է ռացիոնալ երկխոսությունը: Նախքան քաղցկեղի բուժման եղանակների քննարկմանն անցնելը, մի փոքր պատմեմ իմ փորձի մասին: Ես ու քաղցկեղը Գրեթե մի տարի առաջ ես ձախ ամորձուս վրա գոյացություն հայտնաբերեցի: Երեք հնարավոր դիագնոզ կարող էր լինել՝ վարիկոզ, ցիստ, ուռուցք: Երեքից ամենավախենալին, բնականաբար, չարորակ ուռուցքն էր, ու որոշ մտատանջություններից հետո մտքումս որոշեցի, որ հավանաբար հենց դա էլ կլինի: Ես քաղցկեղի ռիսկային գոտում գտնվող մարդ եմ՝ ելնելով իմ բնակավայրից, սննդակարգից, ծխելու փաստից: Այդ իրավիճակում միակ ռացիոնալ որոշումը կլիներ գնալ բժշկական զննության: Բայց ես, վախի պատճառով, երկար ժամանակ նույնիսկ չխոսեցի դրա մասին ինչ-որ մեկի հետ: Սթրեսը բերեց էրեկցիայի մասնակի խանգարման, որը ես նույնպես վերագրեցի ուռուցքին:

Բանավեճի արվեստը. 3 «չի՛ կարելի»-ներ

Որոշեցի բանավեճի արվեստի մասին հոդվածաշար գրել: Ի վերջո, հայալեզու շրջանում միայն առանձին անհատներ են նրան տիրապետում գիտակցաբար: Այս անգամ, որքան էլ ոչ տիպիկ լինի ինձ համար, կսկսեմ ոչ թե հիմունքներից, այլ երեք «չի՛ կարելիներից», որոնք այդքան հաճախ են պատահում մեր բանավեճերում: Ցանկացած դեպքում, բանավեճ սկսելուց առաջ անկեղծորեն ինքներդ ձեզ հարց տվեք. ի՞նչ արդյունքի եք ձգտում: Եթե միայն ցանկանում եք ապացուցել, որ ճիշտ եք, ապա մի բանավիճեք: Դուք ճիշտ եք, ու եթե նույնիսկ իրականում ճիշտ էլ չեք, ապա ձեզ հակառակում համոզելը կպահանջի լիքը ավելորդ էներգիա, կարող է առաջացնել վիրավորվածության զգացողություն ու ոռի մրմռալ բանավեճում պարտված կողմի մոտ: Իսկ եթե իրոք ցանկանում եք պարզել, թե երկու և ավելի տեսակետներից որն է ճիշտ, ապա խնդրում եմ, մի օգտվեք հետևյալ փաստարկներից: Ռասսելի թեյաման Եթե ես հայտարարեի, որ Երկրի ու Մարսի միջև էլլիպտիկ շրջագծով չինական թեյաման է թռչում, ոչ ոք չէր կարողանա ժխտել իմ պնդումը, եթե ես բավականաչափ զգույշ լինեի, որ ավելացնեի՝ թեյամանն այնքան փոքր է, որ ա

Հուլիոս Էվոլա, «Հեծնի՛ր վագրին. հոգու արիստոկրատի գոյատևման ձեռնարկ» (Հատված)

ՄԱՍ ԱՌԱՋԻՆ. ԿՈՂՄՆՈՐՈՇՈՒՄՆԵՐ Ա. ԺԱՄԱՆԱԿԱԿԻՑ ԱՇԽԱՐՀՆ ՈՒ ԱՎԱՆԴԱԿԱՆ ՄԱՐԴԸ «Այս գիրքը նպատակ ունի ուսումնասիրել այն հատկանիշներից մի քանիսն, որոնց համաձայն մեր ժամանակաշրջանն, ընդհանուր առմամբ, տարրալուծման ժամանակաշրջան է: Միաժամանակ գիրքն անդրադառնում է այն հարցին, թե ինչպիսի վարք ու գոյության ինչ ձև է նպատակահարմար տվյալ հանգամանքներում մարդու կոնկրետ տեսակի համար: Պետք է նկատի ունենալ այս սահմանափակումը: Այն, ինչ ես պատրաստվում եմ ասել, չի վերաբերում մեր օրերի հասարակ մարդուն: Հակառակը, ես նկատի ունեմ մարդուն, ով ինքն իրեն տեսնում է ներգրավված այսօրվա աշխարհի մեջ, նույնիսկ դրա ամենախնդրահարույց ու բուռն բնագավառներում, բայց ներքուստ չի պատկանում այդպիսի աշխարհին, ու ոչ էլ պատրաստվում է հաշտվել դրա հետ: Նա զգում է իրեն, ըստ էության, իր ժամանակակիցների մեծամասնությունից տարբեր տեսակ: Նման մարդու բնական տեղը, երկիրը, որտեղ նա օտարական չէր լինի, Ավանդության աշխարհն է: Ես ավանդություն բառն օգտագործում եմ հատուկ իմաստով, որը սահմանել եմ այլ աշխատության մեջ: Այն տարբերվում է հասար